fot. M. Dąbski (zbiory Archiwum WAUW)
WALDEMAR JERZY SZUBERT urodził się 2 listopada 1939 roku w Warszawie. Jakkolwiek okres okupacji hitlerowskiej przeżył z rodziną w stolicy, to pod koniec Powstania Warszawskiego został wysiedlony i przez trzy miesiące przebywał na wsi w województwie kieleckim (obecnie świętokrzyskim).
Po powrocie do Warszawy w roku 1945 kontynuował naukę w szkole podstawowej a następnie w Liceum Ogólnokształcącym im. T. Rejtana. Maturę jednak uzyskał w liceum Ogólnokształcącym nr 34 w Warszawie.
Po maturze rozpoczął studia w Uniwersytecie Warszawskiem, na Wydziale Historycznym – w Sekcji Archeologii Śródziemnomorskiej. Od roku 1963, jeszcze jako student, związał się z Seminarium Archeologii Klasycznej kierowanym przez prof. dr. hab. Kazimierza Majewskiego. Od roku 1964 uczestniczył w badaniach archeologicznych w Novae (północna Bułgaria).
21 czerwca 1967 roku obronił pracę magisterską napisaną pod kierunkiem prof. Kazimierza Majewskiego, a następnie przez rok pracuje, jako instruktor w Lidze Obrony Kraju.
Od 1 października roku 1968 do końca września roku 1971 był słuchaczem studium doktoranckiego na Wydziale Historycznym UW, pracując nad dysertacją Sanktuaria tracko-rzymskie w Mezji Dolnej i północnej Tracji, której promotorem był K. Majewski i za którą w roku 1975 otrzymał nagrodę Rektora UW.
Uczestniczył w kongresach i konferencjach międzynarodowych poświęconych kulturze trackiej.
Po obronie pracy doktorskiej awansował najpierw na stanowisko starszego asystenta, a następnie adiunkta. Dzięki biegłej znajomości języka bułgarskiego specjalizował się w zagadnieniach związanych nie tylko z archeologią limesową i prowincjonalnorzymską, ale także kulturą tracką. Interesowały go przede wszystkim zagadnienia religijne i architektoniczne oraz sztuka.
W pracach archeologicznych w Novae prowadził samodzielne badania w północnej części szpitala wojskowego, gdzie odpowiadał za całą dokumentację rysunkową i architektoniczną oraz dokumentację terenową i pomiary archeologiczne.
Odznaczał się wyjątkowymi zdolnościami rysunkowymi i zrozumieniem architektury antycznej. Te umiejętności skutecznie wykorzystał w czasie pobytu na wykopaliskach w Bosra (Syria), gdzie prowadził studia nad topografią i architekturą tego stanowiska, wykonując m.in jego ogólny plan.
Jego wszechstronne, acz skoncentrowane na okresie klasycznym, zainteresowanie zmianami kulturowymi na obszarze współczesnej Bułgarii zaowocowały licznymi publikacjami główne w czasopismach polskich, ale i zagranicznych. Przetłumaczył także na język polski ważną dwutomową publikację – Sztuka tracka.
Większość jego opracowań naukowych dotyczyła zarówno szczegółowych, jak i syntetycznych opracowań wyników badań wykopaliskowych w Novae. Zdobytą wiedzą i doświadczeniem dzielił się ze studentami w trakcie dużej liczby prowadzonych zajęć dydaktycznych z: archeologii prowincji rzymskich, archeologii starożytnej Grecji i Rzymu, zarysu cywilizacji świat starożytnego, historii kultury materialnej, metodyki badań archeologicznych i rysunku archeologicznego.
Angażował się także w prace organizacyjne najpierw Katedry, a później Instytutu Archeologii oraz Wydziału Historycznego. Był przez wiele lat opiekunem roczników studentów archeologii, wielokrotnym sekretarzem Wydziałowej Komisji ds. Rekrutacji, sekretarzem Zespołu „B” ds. przewodów doktorskich i Komisji Językowej Wydziału Historycznego. W latach 90. XX w. dołączył do grona pracowników Biblioteki Instytutu Archeologii, w której pracował do emerytury w 2012 roku. Pełniąc wszystkie powierzone Mu funkcje odznaczał się niebywałą rzetelnością i skrupulatnością, ale także empatią. Jednocześnie był niezwykle skromnym człowiekiem.
Za swoje zaangażowanie naukowe i organizacyjne był wielokrotnie nagradzany zarówno nagrodami dziekańskimi, nagrodą Rektora UW oraz nagrodą ówczesnego Ministerstwa Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki.
Odznaczał się zaangażowaniem, dokładnością, pracowitością i niezwykłym poczuciem humoru. Był miłośnikiem muzyki lat 60. i 70. XX w.
Zmarł 4 lutego 2014 roku.
Piotr Dyczek