fot. M. Dąbski
źródło: Archiwum WA UW
Bolesława Chomentowska (z d. Marciniak) urodziła się w Pułtusku i tam chodziła do szkoły powszechnej. Po wojnie wraz z matką (nauczycielką) przeniosła się do Warszawy i rozpoczęła studia na Uniwersytecie Warszawskim w Katedrze Archeologii Pradziejowej w roku 1950. Już na trzecim roku studiów została zatrudniona w tej Katedrze jako laborantka, a później asystentka. Magisterium uzyskała w roku 1958 na podstawie pracy Skarb ozdób brązowych z Ginetówki, pow. Grójec, woj. warszawskie. Z problematyki produkcji wytworów brązowych we wczesnym okresie żelaza (por. „Światowit”, t. XXIII).
W 1966 roku uzyskała stopień doktora na podstawie pracy Kultura pomorska na Mazowszu. Jej promotorem był prof. Włodzimierz Antoniewicz. Fragment rozprawy doktorskiej – Cmentarzyska kultury pomorskiej na Mazowszu opublikowano w XXXI tomie „Światowita”.
Zainteresowania badawcze Bolesławy Chomentowskiej dotyczyły epoki brązu i okresu halsztackiego na ziemiach polskich. Dlatego też rozpoczęła samodzielne prace wykopaliskowe na Mazowszu – w Warszawie-Białołęce, Gulczewie, Więcławicach, w miejscowości Klobukowo-Patrze oraz w Pajewie-Szwelicach i Zygmuntowie, pow. Ciechanów. Badała także stanowisko w Turzy Wilczej. Bardzo ciekawe wyniki uzyskała również w dwuletnich pracach wykopaliskowych badając masowy grób kultury trzcinieckiej w Kosinie, pow. Kraśnik (por. „Światowit” t. XXV), w tej samej miejscowości eksplorowała też osadę kultury łużyckiej.
Mimo nękającej Bolesławę Chomentowską ciężkiej choroby, w roku 1974 podjęła decyzję o prowadzeniu wieloletnich, jak się okazało 13-letnich, badań archeologicznych na terenie budowy Elektrowni Połaniec w Zawadach, gm. Połaniec. Wraz z utworzonym przez nią zespołem (dr Jan Michalski, mgr Ewa Twarowska) odkryto tam rozległą osadę kultury łużyckiej oraz ślady różnowiekowego osadnictwa pradziejowego. Podjęto również i prowadzono intensywne badania powierzchniowe i rozpoznawcze w dorzeczu rzeki Czarnej Wschodniej, lewostronnej doliny Wisły i części Niecki Nidziańskiej. Skorzystano bowiem z możliwości finansowych i materialnych stworzonych przez kierownictwo Elektrowni, co zaowocowało na koniec specjalną sesją naukową oraz wystawą popularyzującą wyniki badań archeologicznych.
W ramach pracy dydaktycznej dr Bolesława Chomentowska prowadziła zajęcia dla studentów archeologii z zakresu epoki brązu i okresu halsztackiego, napisała również skrypt dla studentów zaocznych pod tytułem Najdawniejsza historia ziem Polski (1980). Pod koniec życia zajmowała się również historią archeologii, prowadząc z tego zakresu wykłady dla studentów.
Uhonorowana została Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Była lubiana przez studentów i ceniona przez kierownictwo, jako najstarszy, doświadczony pracownik Instytutu w okresie powojennym, służąc młodszym kolegą cennymi radami i wyważonymi opiniami.
Zmarła 1 maja 2000 roku.
Maria Miśkiewicz